Kinderen - hoe schattig en lief ze ook zijn - kunnen je het bloed onder de nagels vandaan halen. Kinderen weten van nature niet zomaar wat acceptabel is of niet. Door interactie met andere mensen moeten ze leren wat wel en niet kan. Het is niet acceptabel om zomaar een straat over te steken. Het is ook niet acceptabel om te stelen. Of om in de supermarkt gillend over de grond te rollen omdat je snoep wilt.
Als kinderen één jaar zijn, leren ze lopen, als ze twee zijn leren ze praten, als ze drie zijn krijgen ze driftbuien, omdat ze ontdekken dat ze iets te willen hebben, maar het toch niet mogen. In de zoektocht naar de grenzen van wat je nog kan, gaan sommige kinderen zo ver in het onacceptabele, dat alleen een fysieke correctie hen kan stoppen.
Zo gebeurde het dat ik na een middagje speelparadijs met drie veel te opgewonden kiddo’s in de auto zat tijdens het spitsuur, terwijl ik haast moest maken om eerst de één hier af te leveren en vervolgens op tijd daar te zijn, omdat een ander dan naar voetballen moest. Ik wist al dat ik het niet ging halen.
De jongste dame van het stel begreep de situatie haarfijn: opa moet rijden, dus hij kan mij nu niks maken. Het was gillen, schreeuwen en het blijven herhalen van provocerende praat
en allerlei scheldwoorden die een vijfjarige maar opgepikt kan hebben op school.
Ik zeg altijd maar dat zo’n situatie feitelijk een wetenschappelijk experiment is: kijken wat er gebeurt en hoe ver je kan gang om proefondervindelijk te ontdekken wat de resultaten
zijn. Ze had in ieder geval de grootste lol, terwijl de anderen haar op de kop zaten vanwege haar rebellerende gedrag. Maar behalve dat het op zich al onwenselijk was, was het ook nog eens gevaarlijk met van die stuiterende
kinderen in de auto tijdens filerijden in het spitsuur.
Dus ik waarschuwde haar dat ze ermee moest stoppen. Geen resultaat. Nog vier keer. Geen resultaat. Ik kneep in haar knie, om haar aandacht te krijgen en zei dat ik het meende. Geen resultaat. Bam, bovenop de rem staan om nog net te voorkomen dat ik iemand aantik. Grrr.
Ik zou aan de kant kunnen gaan staan en net zolang met de situatie dealen totdat ze rustig zouden zijn, maar daar was nu geen tijd voor.
In een opwelling een kind een klap geven, vind ik zeer onwenselijk om allerlei redenen. Je slaat gemakkelijk veel te hard. Als het onverwachts komt, geef je het kind geen kans terug
te krabbelen. Je weet met beweeglijke kinderen niet waar de klap aankomt en dat kan dan ook heel ongelukkig aankomen. Als ik in een rijdende auto een plotselinge beweging naar achter maak, kan ik ook maar zo een ruk aan het
stuur geven en juist een ongeluk veroorzaken. En als laatste, maar zeker niet op zijn minst: kinderen kopiëren het gedrag van ouderen en zullen dus zelf ook gaan slaan.
Dus zei ik: meisje, je moet nu ophouden, anders ga ik je pijn doen tot je moet huilen. Aangezien dit nog niet eerder gebeurd was tussen ons, maakte dat geen indruk. Terwijl de auto even stilstond, pakte ik haar oor tussen mijn vingers en drukte hard genoeg dat het venijnig pijn deed. Ja, ze moest er meteen van huilen. Ik had het gezegd meisje. Na een minuut of wat werd het volkomen stil en reden we rustig naar huis. Pfff.
Oorknijpen kan je heel rustig en gedoseerd doen. Er is geen verwonding, geen bloed, geen blauwe plekken, etcetera. Uiteindelijk alleen maar een rood oortje, hoe irritant het ook is.
Bij de ouders aangekomen, meldde ik het meteen. Ik at mee, dus aan tafel bespraken we het. Natuurlijk wilde zij graag haar beklag doen in haar verontwaardiging over dit nog niet eerder vertoonde gedrag van haar geliefde opa. Maar haar vader had haar ook al eens met kleren en al onder de koude douche moeten zetten. Dus zei hij: als jij niet luistert naar opa, dan heeft opa toestemming van ons om dat te doen. Het werd een beetje beteuterd stil aan haar kant.
Maar meisje, zei ik, ik vind het helemaal niet leuk om te doen, ik hou van je, maar het is gevaarlijk in de auto als jullie ruzie maken, dus dan moet ik dit wel doen. Maar... ik BELOOF
je dat ik dat NOOIT zomaar doen, ik zal ALTIJD eerst zeggen dat ik het ga doen.
Ze had een ingeving: en dan stop ik met wat ik doe, zei ze!
Precies, zei ik, terwijl ik haar recht aankeek en met mijn vinger naar haar wees, en dan is het dus helemaal niet nodig dat ik dat doe.
Dit nieuw verworven inzicht moest even bezinken.
En zal ik je eens wat vertellen, fluisterde ik haar toe, ik heb mama ook wel eens in de oren geknepen toen ze zo oud was als jij. Dat vond ze eigenlijk wel grappig.
Na een tijdje stond ze op en liep met gebogen hoofd de hele tafel rond, tot ze bij mij was gekomen en ze gaf me een lange knuffel. Ik gaf haar een kus op haar hoofd en zei: ik hou heel
veel van je meisje. Daarna ging ze op dezelfde manier naar haar vader... en naar haar moeder... en naar ieder lid van de familie.
Gouden moment. Wat een schat toch!
De volgende dag moest ze het experiment wel meteen weer even herhalen om te zien of de uitkomst hetzelfde zou zijn. Ze sprak de ongewenste woorden weer uit, erbij lachend alsof het
de grootste grap van de wereld was. Haar moeder waarschuwde haar en ik voegde eraan toe: heh, moet ik aan je oren trekken?
Ok, ja, nee dank je. Ze stopte er meteen mee. Haar brein: proefondervindelijk dezelfde resultaten behaald en dus wetenschappelijke wetmatigheid vastgesteld, ketjing.
Vanaf nu hebben mijn kleindochter en ik een uitermate goede verstandhouding. Als zij de grens van het onacceptabele bereikt heeft, kan ik een duidelijke verbale waarschuwing geven en weet ze dat de grens bereikt is, zonder dat er rode oortjes aan te pas hoeven te komen.
Zo, dat moest ik even kwijt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten