maandag 23 juni 2025

077 - Het ultieme aanbod op een Palestijnse staat dat (ook weer) geweigerd werd.

Hier volgt een opsomming van elke keer dat de Palestijnen een voorstel voor een tweestatenoplossing afgewezen hebben.

1. 1937: Peel-commissievoorstel
De Britse Peel-commissie stelde een verdeling van het Britse mandaatgebied Palestina voor in een Joodse en een Arabische staat. De Joodse staat zou ongeveer 20% van het gebied omvatten, voornamelijk in Galilea en langs de kust.
De Palestijnen betoogden dat ze geen koloniale opdeling van hun land hoefden te accepteren, vooral omdat ze de meerderheid van de bevolking vormden.

2. 1947: VN-verdelingsplan (Resolutie 181)
De VN stelde een tweestatenoplossing voor, waarbij Palestina werd verdeeld in een Joodse staat (56% van het gebied) en een Arabische staat (43%), met Jeruzalem onder internationaal bestuur. Dit ondanks dat de Joodse bevolking slechts ongeveer een derde van de totale bevolking uitmaakte.
De Palestijnen zagen het plan als een voortzetting van koloniale inmenging en vonden dat het hun rechten op zelfbeschikking negeerde. Ze betwistten de legitimiteit van de VN om hun land te verdelen.
Dit leidde tot de Arabisch-Israëlische oorlog van 1948 na de Israëlische onafhankelijkheidsverklaring.

3. 1978: Camp David-akkoorden
Tijdens de onderhandelingen tussen Israël en Egypte onder leiding van de VS werd een kader voorgesteld voor vrede, inclusief een beperkte autonomie voor de Palestijnen in de Westelijke Jordaanoever en Gaza. Dit werd echter geen volwaardige tweestatenoplossing genoemd, maar een overgangsregeling.
De PLO, onder leiding van Yasser Arafat, vond dat het voorstel te vaag was en hun aspiraties voor volledige soevereiniteit negeerde.

4. 2000: Camp David-top
Onder leiding van de Amerikaanse president Bill Clinton onderhandelden de Israëlische premier Ehud Barak en PLO-leider Yasser Arafat over een tweestatenoplossing. Israël bood naar verluidt ongeveer 91-94% van de Westelijke Jordaanoever en Gaza aan, met landruil voor geannexeerde nederzettingen en een gedeelde controle over Jeruzalem.
Arafat wees het voorstel af. De Palestijnen betoogden dat het voorstel hun soevereiniteit beperkte, met Israëlische controle over grenzen, luchtruim en waterbronnen, en dat het vluchtelingenprobleem negeerde. De Tweede Intifada brak uit. 

5. 2001: Taba-onderhandelingen
Als vervolg op Camp David vonden in Taba (Egypte) verdere onderhandelingen plaats. Israël bood naar verluidt 97% van de Westelijke Jordaanoever en Gaza, met meer concessies over Jeruzalem en een symbolische terugkeer van vluchtelingen.
De onderhandelingen waren veelbelovend, maar liepen vast. Beide partijen waren dichter bij een akkoord dan ooit, maar de Palestijnen vonden het voorstel nog steeds onvoldoende, vooral over de vluchtelingenkwestie en de precieze grenzen. De onderhandelingen werden afgebroken vanwege de Israëlische verkiezingen, waarbij Ariel Sharon werd gekozen, die tegen verdere concessies was.
Palestijnen stelden dat het voorstel nog steeds geen volledige soevereiniteit garandeerde en dat de onderhandelingen niet volledig waren afgerond. 

6. 2005: Terugtrekking uit Gaza
In 2005 besloot de Israëlische regering onder premier Ariel Sharon om unilateraal alle Israëlische nederzettingen (ongeveer 8.000 kolonisten) en militaire bases in de Gazastrook te evacueren. Dit werd bekend als het "Disengagement Plan". Hamas won de verkiezingen in 2006 en verdreef in 2007 Fatah (de dominante partij in de PA). Hamas had zelfbeschikking in Gaza, wat ze gebruikt hebben om er één grote ondergrondse militaire basis van te maken.

7. 2008: Olmert-voorstel
De Israëlische premier Ehud Olmert bood de Palestijnse president Mahmoud Abbas een plan aan dat 93-94% van de Westelijke Jordaanoever en Gaza omvatte, met landruil voor geannexeerde nederzettingen, een gedeelde controle over Jeruzalem en een beperkte terugkeer van vluchtelingen. Dit was een van de meest vergaande Israëlische voorstellen. 

Kaart van de meeste vergaande tweestatenoplossing die Abbas aangeboden was door Olmert
bron: screendump VPRO-documentaire, link hieronder

  • Israël zou zich voor 95% terugtrekken.
  • Voor de overige 5% zou land geruild worden.
  • Het Arabische deel van Jeruzalem zou de hoofdstad van Palestina worden.
  • De Oude Stad met zijn heilige plekken zou niet exclusief voor één van de partijen zijn. Het zou vallen onder een trust van vijf landen, Saudi-Arabië, Jordanië, Palestina, Israël en Amerika, en onder toezicht van de VN-Veiligheidsraad.
  • Er zou een tunnel of brug komen om Gaza met de Westoever te verbinden.1
Abbas wees het voorstel af.
Kort daarna werd Benjamin Netanyahu premier, die tegen een tweestatenoplossing was.

Conclusie
De reden waarom er altijd wel iets is, om de voorstellen af te wijzen, is ten diepste omdat de Palestijnen niet kunnen en willen accepteren dat Israël zich daar als staat bevindt. Het enige dat zij doen, is tot geweld komen. Van de rivier tot de zee moet Palestijns worden en de Joden moeten vertrekken. Daarom: zolang de Palestijnen de staat Israël niet erkennen, komt er geen tweestatenoplossing. 


Met onwillige honden is het moeilijk hazen vangen en als de enige taal die je spreekt die van geweld is, dan moet je niet verbaast zijn als je op een bepaald punt in je eigen taal toegesproken wordt.


1             Zie deze documentaire: https://npo.nl/start/serie/israel-en-de-palestijnen-de-weg-naar-7-oktober/seizoen-1/israel-en-de-palestijnen-de-weg-naar-7-oktober/afspelen

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Aanbevolen post

066 - Doe jij al mee met de BTC-revolutie? Bitcoin voor dummies.

Dankzij buitensporige overheidsuitgaven en het maar blijven bijdrukken van dollars en euro’s hebben we te maken met hoge inflatie. Je krijgt...

Populaire posts