007 - In Jezus’ naam geef me pestkaarten

Ooit logeerde ik een weekend bij een prominente werker in het Koninkrijk van God en zijn gezin in het Oostblok. Dat was in verband met een conferentie die zij organiseerden, waar ik één van de sprekers was. Ik had een paar korte, eenvoudige, maar uiterst vermakelijke spelletjes meegenomen om die eventueel in de vrije tijd met hen te doen. Want tijdens spelletjes spelen leer je mensen kennen, dacht ik zo.
Maar daar kwam het niet van, want zo werd mij verzekerd: spelletjes doen was verloren tijd, het was beter om voor God te werken. En dus hoorde ik urenlange verhalen aan over de bijzondere dingen die God gedaan had door hun bediening, terwijl vrouw en kinderen aan hun lot overgelaten werden en huishoudelijke en andere taken moesten doen. Ondanks dat het mooie getuigenissen waren, voelde ik me daar ongemakkelijk bij, want door mijn aanwezigheid hadden ze een afwezige vader. En heel veel vertrouwen dat dit anders zou zijn als IK weer afwezig zou zijn, had ik ook niet, want zij hadden een vader die dus NOOIT eens een spelletje met hen speelde.

Ik ben het daar - zoals je zult begrijpen - pertinent mee oneens. Spelletjes doen is ontspannend, leerzaam, samenbindend en in alle opzichten sociaal. Ik heb met mijn kinderen heel veel spelletjes gedaan, heb zelfs een kast vol bordspellen en heb ook een tijdlang op een soort spellenclub met vrienden gezeten, waar we telkens nieuwe spellen uitprobeerden.
We hebben gouden herinneringen aan zondagmiddagen waar mijn jongste dochter en mijn nicht als tieners bij mij op bezoek kwamen en we met z’n drieën op de bank zaten terwijl ik Lara Croft moest spelen en zij met z’n tweeën luidkeels aanwijzingen gaven hoe ik de puzzels op moest lossen. Of in gillen uitbarstten als ik weer eens ergens misgreep en van een rots viel of iets dergelijks.
Nu ze inmiddels zelf kinderen hebben, hebben we dat uit pure nostalgie laatst nog een keer gedaan. Waarbij ze van mij ook weer geld kregen om zelf iets lekkers te halen in de supermarkt :-). Gouden momenten en herinneringen zijn dat van de band die je met elkaar hebt.
God is een Vader, denk ik dan en de boog hoeft ook bij God niet altijd gespannen te staan. Je mag juist ontspannen en tot rust komen bij Hem.

En dus heb ik onlangs maar eens Uno Junior gekocht om met mijn kleinkinderen te doen. Ik haal elke donderdagmiddag drie van hen van school om op te passen en dan kan je het beste maar samen iets doen. De oudsten van mijn acht kleinkinderen zijn 6-7 jaar en de natuurlijke drang om te winnen is zo groot dat - laat ik het zo maar zeggen - de emoties hoog op kunnen lopen. Tijd om te leren hoe je op een sociale manier met elkaar omgaat door spelletjes te spelen onder de deskundige leiding van opa, nietwaar?

Regel nummer 1: een spelletje is alleen maar leuk als je je aan de spelregels houdt. Dat geldt voor het hele leven overigens ook, dat het alleen maar leuk is als je je aan Gods regels houdt.
Regel nummer 2: het gaat niet om het winnen, het gaat erom dat je het samen leuk hebt. Geldt voor het leven ook, dat we op een goeie manier met elkaar om moeten gaan en je niet ten koste van anderen moet willen winnen.
Regel nummer 3: als iemand wint, feliciteer je diegene. Een andere keer wint iemand anders weer. In het echte leven moet je ook met jaloezie, winst en verlies om leren gaan.
Hoe eenvoudig dit ook klinkt, het is moeilijk genoeg voor kinderen om dit toe te passen en daar is tijd en oefening voor nodig. Spelenderwijs gaat dat het best en jong geleerd, oud gedaan.

En dus gingen we rond de tafel zitten en leg ik de regels uit. We doen een eerste potje, zodat ze begrijpen hoe het werkt. Ok, ze snappen het. Terwijl ik de kaarten schud en opnieuw begin uit te delen, sluit ik af met deze mededeling: er zitten dus PEST-kaarten in waar je iemand anders mee kan plagen...
Onmiddellijk springen de wenkbrauwen omhoog, lichten de oogjes op en stuiteren ze op hun stoelen. Het kwartje valt. JAAAAA, nu kunnen ze opa pestten. Dat schijnt om de een of andere reden zo ongeveer hun grootste plezier te zijn :-).
Oh, zegt de oudste van het stel, dat is heel eenvoudig, je moet er gewoon om bidden. En meteen sluit ze haar ogen, zwaait met haar armen in de lucht en schreeuwt het bijna uit: Heer geef me goeie kaarten, maak dat ik de goeie kaarten krijg, in Jezus’ naam geef me pestkaarten, in Jezus’ naam geef me pestkaarten...

:-). Ok. Euh. Ik weet het, hier valt ook nog wel wat te leren, maar voor dat moment heb ik het maar even zo gelaten omdat ik het enthousiasme niet wilde breken, zeg maar. We zullen nog vaak genoeg speelzame gouden leermomenten hebben samen.
Elke keer als ik ze nu zie, moeten we nu even een paar potjes Uno spelen. Geweldig toch?

Wordt als de kinderen, zei Jezus dus, als je niet wordt zoals deze kinderen, zal je beslist niet het Koninkrijk van de hemel binnengaan.
Dat zijn dus ook SPELENDE kinderen, denk ik dan maar.

Zo, dat moest ik even kwijt.