003 - Energiemelkers

Ooit is er een tijd geweest dat energie geleverd werd door de nutsbedrijven die door de overheid aangestuurd werden en waar iedereen standaard zijn energie bij afnam. Eind jaren negentig moest de energiemarkt zo nodig geprivatiseerd en geliberaliseerd worden, want dan zou er concurrentie komen, wat de prijs zou drukken voor de consument. Toen vond ik dat al een kul-argument, want bedrijven willen nu eenmaal (zoveel mogelijk) winst maken.
Daarbij komt dat je bij het gebruik van energie weinig keus hebt. Je kan niet zonder. Je kan wel minderen, maar je kan niet zonder.

En wat gebeurt er nu? We betalen inmiddels de hoofdprijs voor energie en het eind is nog niet in zicht. Energiebedrijven maken recordwinsten. Hoezo is windenergie nu ineens drie keer zo duur geworden? Ja, luidt het antwoord, dat is een kwestie van vraag en aanbod. Ja, dat snap ik wel. Maar de exploitanten van windparken verdienen ineens goud geld, omdat het kan. Omdat de wind toevallig voor hen uit de goeie hoek waait?

Ik kwam ooit - toen ik nog jong en onbezonnen was - op een christelijke boekentafel een biografie tegen van Delorean. Je weet wel, van die roestvrijstalen auto’s die een rol speelden in de mega-populaire Back To The Future-films. Was die man christen, dacht ik? Dat boek moest ik lezen. Ik geloof dat God op drie plekken genoemd werd en dan op zo’n Amerikaanse manier van we geloven allemaal in God, maar oké. Één uitspraak van hem bleef me echter bij, dat hij de helft van zijn vermogen opgebouwd had met onroerende goed. Heh, dacht ik! Nou heb je je hele leven zitten ploeteren om een revolutionaire auto op de markt te brengen, maar ondertussen heb je met niks doen net zoveel verdiend. Dat moet ik weten hoe dat werkt, want dan kan ik op die manier misschien een inkomen opbouwen en toch mijn handen redelijk vrij hebben, zonder dat ik een vriendenkring op hoef te bouwen die mijn inkomen betaalt. Eigenlijk net zoals Paulus ook ‘tenten maakte’ om in het levensonderhoud van zichzelf en zijn medewerkers te voorzien.
Zo is het gekomen dat het eerste pand dat ik kocht een beleggingspand was (waar ik ook kantoor hield) en ik nu diverse kamers verhuur (waardoor ik tijd heb om te schrijven zonder dat ik daar van hoef te leven).

Nou is het zo dat je in Nederland als verhuurder gebonden bent aan onvoorstelbare strenge wetgeving die de huurders in alle opzichten beschermen. Ik vind dat ten aanzien van woningen nog best redelijk, want je moet niet hebben dat een gezin met kinderen zomaar op straat komt te staan. Maar voor het andere slag van kamerbewoners gelden dezelfde strenge regels. Daar worden de voorzieningen gedeeld met anderen en één foute bewoner kan het woongenot voor iedereen ernstig verpesten.
Zo had een bepaalde jongeman de bankpas en pincode van een medebewoner uit de post gevist, stond hij op camera terwijl hij daarmee duizend euro van diens rekening flappentapte en was hij daarvoor veroordeeld in een rechtszaak. Hij had een dure fiets gestolen van een andere bewoner uit het afgesloten fietsenhok. Hij had een laptop gestolen van een andere bewoner en zo heb ik een LANGE lijst bijgehouden van alle incidenten en sores die deze jongen veroorzaakte. De gemeente betaalde zijn huur rechtstreeks aan mij, welke op zijn uitkering ingehouden werd, dus dáár viel niets op aan te merken. Na weer een incident ben ik naar de deurwaarder gestapt om een procedure op te starten voor opzegging van de huur en uithuisplaatsing. Deze antwoordde mij na bestudering van het dossier dat dit kansloos was. Je kan huurders dus alleen via de rechter uit huis krijgen en die zal in de praktijk alleen maar een huurovereenkomst ontbinden als er een huurachterstand is van drie maanden of meer. Sommige jongens weten dat en hoppen van de ene kamer naar de andere om telkens een zo groot mogelijke huurachterstand op te bouwen tot aan de feitelijke uithuisplaatsing. Zo wonen ze vrijwel gratis. Ze hebben een uitkering en er valt dus verder niets bij ze te halen.

In de dertig jaar dat ik verhuur heb ik junks, prostituees, criminelen, dealers, wanbetalers, hamsteraars en weet ik niet wat over de vloer gehad. Iemand is neergeschoten op een kamer, ik heb kogels gevonden, drugs, een kamer tot borsthoogte vol dozen met porno, er is ooit een wietplantage gebouwd in een kelder en tot mijn regelmatige terugkerende taken hoort vooral dat ik andermans ongelooflijke rotzooi maar weer eens op mag ruimen. Ik heb overal van geleerd zodat ik foute huurders nu zoveel mogelijk weet te mijden, maar helemaal voorkomen lukt niet. Uiteindelijk betalen ze mijn rekeningen, denk ik dan maar. Maar het is vooral de huurder die beschermd moet worden tegen de huurbaas in Nederland.

En dus geldt er in Nederland een puntensysteem voor huizen en kamers met daarbij een maximale huurprijs. Voor huren geldt de marktwerking van vraag en aanbod niet. Anders zouden de huren de pan uitrijzen, omdat er veel meer vraag is dan aanbod. De huur is aan een maximum gebonden. Oké, prima. Maar waarom zijn de energieprijzen dan wel vogelvrij? Want met een woning of kamer komt onmiddellijk ook energiegebruik. Je kan niet zonder. Dus de energiebedrijven mogen WEL vrij hun prijzen bepalen? De energiekosten zijn een substantieel deel van de huurprijs geworden en als we zo doorgaan, worden de energiekosten gelijk aan de kale huur. Waarom mag een exploitant van een windmolenpark zo ongelooflijk veel verdienen aan mijn huurders en elke drie maanden de prijs opschroeven met geen einde in zicht, terwijl ik aan handen en voeten gebonden ben, ik energiebesparende maatregelen niet mag doorberekenen in de huur voor kamers en ik ook nog eens de Sjaak ben als de huurders de hoge energiekosten niet meer op kunnen brengen?

Als er een maximale huurprijs geldt, dan moet er ook een maximale energieprijs gaan gelden. Net zoals er een bescherming van huurders is tegen huisjesmelkers, zo moet er ook een bescherming komen van huurders tegen energiemelkers.

Zo, dat moest ik even kwijt.