036 - Waarom God soms niet-thuis geeft

Toen God Adam schiep en hem een opdracht gaf om dieren een naam te geven, liet Hij hem daarna ALLEEN. Om na een tijdje terug te komen en te zien hoe het ging. En van Adam te horen dat hij zich alleen voelde.
Toen God Eva had geschapen, gaf Hij hen instructies en liet hen daarna ALLEEN. Om na een tijdje te vernemen dat zij Zijn gebod overtreden hadden. Maar alsof God dat niet al gewoon wist terwijl ze het deden. Niets ontgaat Hem. Maar in Zijn omgang met ons geeft Hij ons verantwoordelijkheid en laat ons dus soms aan ons lot over om zelf te beslissen wat we moeten doen. Want God wil dat wij UIT ONSZELF doen wat goed is.

En dit was dus in het paradijs. Waar alles nog goed was.

Ik ben jaloers op mensen die 24/7 een hotline met God hebben, waarbij God hen tot in de kleinste details richting geeft en vertelt welke keuzes zij moeten maken, dag in dag uit. Dat is namelijk niet mijn ervaring. Mijn ervaring is dat God mij soms laat zwemmen om te kijken of ik het nu zelf kan. Soms sta ik op een splitsing van wegen en geeft God geen antwoord welke kant ik op moet gaan. Het sterkste voorbeeld daarvan was toen ik voor de keus stond om te stoppen met mijn studie Elektrotechniek aan de TUE om de trainingsschool van Youth for Christ te gaan doen als een soort carrièreswitch. Een half jaar lang vroeg ik God wat ik moest doen. Twee keer was ik er al speciaal voor gaan zitten en had tijd genomen om te bidden en er samen met God uit te komen. Maar geen antwoord. Ik ging er na een half jaar een derde keer voor zitten. Ik moest per slot van rekening een beslissing nemen en de tijd drong. Na een geruime tijd denken, worstelen, bidden nog steeds niks. Ik begon een beetje boos en gefrustreerd te raken. Wat wil U nu dat ik doe, Heer? Toen hoorde ik een onhoorbare stem in mijn hoofd zeggen: als JIJ nou mocht kiezen, wat zou je doen dan? Het antwoord op die vraag was volstrekt helder voor mij: ja, als IK mocht kiezen dan wilde ik stoppen met m’n studie, de trainingsschool gaan doen, daarna parttime bijbelschool in Heverlee en mijn leven wijden aan evangelisatie. Ok, zei God met Zijn onhoorbare stem, ga dat dan maar doen.

De les die ik daaruit geleerd heb, is dat God niet altijd voorop loopt waar wij moeten volgen. Soms volgt God ACHTER ons aan. Soms is het in gezamenlijk overleg. Het is belangrijker dat je de weg die je kiest samen met God bewandelt, dan dat je de ‘juiste’ weg kiest, maar die uiteindelijk zonder God gaat. Je kan beter een foute levenskeuze maken en daarna samen met God erdoorheen gaan, dan dat je de goede keus maakt maar het zonder God bewandelt. Een vader neemt zijn kind aan de hand, maar het moet zelf leren lopen. God wil dat wij leren. Van Hem uiteraard. Maar ook dat we daarna uit onszelf doen wat goed is.
In mijn leven zijn er momenten geweest dat ik heel erg duidelijk wist wat God van me wilde, tegen allerlei adviezen van mensen in. Maar net zo vaak heeft God het zwijgen ertoe gedaan en de keuzes aan mijzelf overgelaten.

Een vriend vertelde het eens als volgt: als je naar de wc gaat en je maakt het wc-papier op, dan kan je God vragen wat je moet doen, of je een nieuwe rol neerhangt of dat je de wc zonder papier laat. God zal je dan vertellen dat het netjes is om voor nieuwe rollen te zorgen, zodat de volgende bezoeker niet ineens in een onaangename situatie terecht komt. Maar als je die les geleerd hebt, dan moet je niet de volgende keer als het wc-papier op is, God opnieuw vragen wat je moet doen. Als het goed is weet je dat nu.

Het sterkste voorbeeld vind ik de vergelijking die Jezus maakt van de talenten (Mattheüs 25:14-30): “Na lange tijd kwam de heer van die dienaren terug en hield een afrekening met hen.” (vers 19). Jezus gaat weg, laat ons ALLEEN en komt pas NA LANGE TIJD terug. De dienaren moeten het ondertussen zelf maar uitvogelen met de talenten die zij gekregen hebben. Op het eind komt de afrekening.
Dat is dus de reden waarom God vaak Niet-Thuis geeft: Hij zegt daarmee dat Hij nu wil zien wat we uit onszelf doen. Een goede vader geeft zijn kind een zetje als hij hem wil leren fietsen en daarna moet het zelf gaan.

We moeten daarom dus ook niet net doen alsof God altijd 24/7 vertelt wat we moeten doen. Ja, Hij is er wel 24/7 en Hij staat ook klaar voor wie Hem nodig heeft. Baby’s in het geloof kunnen rekenen op voortdurende bijstand. Maar langzaamaan gaat God steeds meer naar de achtergrond omdat Hij wil dat we opgroeien en volwassen worden.
Ik heb dat op dit moment ook met één van mijn kleindochters als ik die naar bed moet brengen als ik oppas. Zij kan het maar heel erg moeilijk accepteren dat mama er niet is om haar in slaap te sussen. Mama is er natuurlijk wel. Op afstand. En als de nood aan de man is dan staat ze onmiddellijk weer voor de deur. Maar mama wil dat ze opgroeit en een grote meid wordt. Dus daarom is ze er soms even niet. 

En met God is het net zo.