086 - Babylonische Archeologie bevestigt de authenticiteit van het bijbelboek Daniël

Ja, je leest het goed: de Babylonische kleitabletten die in de 19e eeuw uit de puinhopen van Ninevé en Babylon werden opgegraven, laten zien dat de geschiedenis van Daniël in de Bijbel tot op de week nauwkeurig klopt. En dat terwijl de “geleerden” al 150 jaar beweren dat het boek Daniël een laat, verzonnen werkje uit de 2e eeuw vChr is.

Meteen het eerste vers van Daniël maakt dat duidelijk. Eén pietluttig zinnetje dat de hele liberale theologie aan het wankelen brengt.

Daniël 1:1 In het derde jaar van de regering van Jojakim, de koning van Juda, kwam Nebukadnezar, de koning van Babel, naar Jeruzalem en belegerde het.

Klinkt simpel. Maar Jeremia zegt iets heel anders:

Jeremia 25:1 (en ook 46:2) In het vierde jaar van Jojakim… dat was het eerste jaar van Nebukadrezar…

Grok Image, Daniël wordt gevangen genomen en naar Babel gebracht

En hij heeft het over precies dezelfde gebeurtenis: de periode ná de slag bij Karchemis waarin Nebukadnezar het leger van Egypte vernederend versloeg.

Derde jaar? Vierde jaar? Contradictie! roept de criticus triomfantelijk. Boek is nep! Geschiedvervalsing! Typisch voorbeeld van laat-Joodse propaganda!
Euh… niet dus.

De Babylonische Kronieken
In het British Museum liggen twee kleitabletten die samen de “Jeruzalem-kroniek” (ABC 5) vormen. Daar staat in spijkerschrift, zwart op terracotta, precies wat er in 605 v.Chr. gebeurde, volgens de Babyloniërs:

• Zomer 605: kroonprins Nebukadnezar verslaat farao Necho totaal bij Karchemis.
• 15 augustus 605: zijn vader Nabopolassar sterft in Babylon.
• 7 september 605: Nebukadnezar racet terug, en wordt meteen bij aankomst tot koning gekroond.
• Nóg dezelfde maand (Elul = september) keert hij alweer terug naar het westen (naar “Hatti-land”, waar Juda onder valt) om schatting op te halen en opstandjes te smoren.
• Hij marcheert “zonder tegenstand” door het hele gebied tot februari 604.

Let op: dat betekent dat Nebukadnezar in september 605¹ – dus nog geen maand na zijn kroning – al in Juda is. En ja, hij belegerde daarbij Jeruzalem. Precies zoals Daniël zegt.

Derde jaar of vierde jaar? Het kalender-trucje
In Juda hadden ze twee kalenders. De civiele Tisjri-kalender (of herfst-kalender) en de religieuze Nisan-kalender (of lente-kalender) die een half jaar ten opzicht van elkaar verschillen. De Babyloniërs gebruikten een Nisan-kalender.
Het aantredingsjaar van een koning kon vervolgens op twee manieren geteld worden. Als jaar 1 of als jaar 0. Als je het echter als jaar 1 telt, dan wordt het laatste jaar van de vorige koning en het aantredingsjaar van een nieuwe koning dubbel geteld. Daarom is het voor officieel gebruik beter het aantredingsjaar als 0 te tellen. In de bijbel wordt dit vaak aangeduid met de formulering: “in het begin van het koningschap van xxx”.

Nu werd Jojakim in oktober 609 vChr koning. Op de civiele Tisjri-kalender ziet dat er zo uit:

• Van oktober 609 tot september 608 → aantredingsjaar (jaar 0 of A0)
• Van oktober 608 tot sept 607 → jaar 1
• Van oktober 607 tot sept 606 → jaar 2
• Van oktober 606 tot sept 605 → jaar 3

September in het derde jaar van Jojakim is precies het stukje van een week of wat op het eind van het Tisjri-jaar, waarin Nebukadnezar Jeruzalem komt belegeren. Op de civiele Tisjri-kalender met A0, is dat het derde jaar van Jojakim. Dat is de kalender die Daniël gebruikt.
Jeremia gebruikt ook een Tisjri-kalender, maar met aantredingsjaar=1, of A1. En dus spreekt hij over het vierde jaar van Jojakim.
De Babylonische kronieken bevestigen: Nebukadnezar was in zijn allereerste regeringsweken al in Juda. ALLEEN op de Tisjri A0-kalender kun je dat nog net “het derde jaar van Jojakim” noemen.

De liberale visie krijgt een kogel
Stel nu, je bent een vrome Jood in 165 v.Chr. en je wilt een nep-profeet verzinnen om je volk moed in te spreken tegen goddeloze koning Antiochus IV. Dan ga je toch niet in het allereerste vers een datering neerzetten die regelrecht lijkt te botsen met Jeremia? Dan kies je toch gewoon het “vierde jaar”, net als Jeremia, zodat niemand moeilijk kan doen?
Tenzij je dus een jonge edelman uit Jeruzalem was, die in precies die laatste paar weken van september/oktober 605 werd weggevoerd.
Tenzij je uit eigen ervaring precies wist: “Het was nog nét het derde jaar volgens ónze telling op het paleis.”

Want laten we wel wezen: zonder de in 1854 opgegraven en pas laat vertaalde Babylonische kronieken had niemand dit ooit kunnen reconstrueren. Zelfs de knapste rabbi in Alexandrië niet. Zelfs niet met de beste perkamentrollen en het scherpste verstand.
Je moet dan 450 jaar terug in de tijd als het ware een pijl afschieten die precies in die paar weken van september 605 terechtkomt. Dat lukt alleen als je er - zoals Daniël - zelf bij stond.

 

Zo, dat moest ik even kwijt.

 

 

P.S. Dit is slechts één enkel voorbeeld van de overeenkomsten tussen de Babylon Kronieken en de bijbelse chronologie, zoals beschreven in het tweede hoofdstuk van mijn boek De Olifanten van Daniël. De vele bijbelse en Babylonische gegevens zijn als twee gevouwen handen, die precies op elkaar ingrijpen en elkaar bevestigen.

---

¹             Officieel kan het september-oktober zijn, omdat hun en onze kalenders om allerlei redenen, zoals schrikkelmaanden, verschoven kunnen zijn, maar voor de eenvoud houden we het hier even op september.

085 - De kerk is een vreemde instelling en God heeft rare kostgangers

De kerk is een vreemde instelling. Het is een mengelmoes van de meest uiteenlopende mensen. Ouderen, jongeren, kinderen, mensen van allerlei ras, cultuur, achtergrond, getrouwden, alleenstaanden, gescheidenen, mensen die pas tot geloof gekomen zijn, mensen die al van kinds af aan in de kerk zitten, studenten, werkenden, werklozen, arbeidsongeschikten, asielzoekers en ga zo maar door. Als je niet naar de kerk gaat, is er eigenlijk nauwelijks een gelegenheid waar je zo’n diverse groep mensen bij elkaar ziet. Dat is met opzet zo. God wil dat wij leren elkaar lief te hebben zonder naar de persoon te kijken.
Normaal gesproken zoek je zelf je vrienden uit en dat zijn dan uiteraard een beetje gelijkgestemde mensen waar je goed mee overweg kan. In de kerk kom je allemaal mensen tegen die jij NIET uitgekozen hebt en die niet meteen gelijkgestemd zijn zoals jij. Er is wel een gemeenschappelijk factor natuurlijk. We geloven in Jezus Christus die opgestaan is uit de dood. Maar voor de rest kan je zeggen: de Heer heeft vreemde kostgangers.

Het is dus absoluut niet verwonderlijk dat je in de kerken allerlei mensen tegenkomt die heel anders denken dan jij. Over schepping of evolutie, over politiek, over Israël, over de eindtijd, over mileu. Nou ja, over alles eigenlijk wel zo’n beetje.
Nu is het zo dat de kerken er in het verleden nogal een hobby van gemaakt hebben andere gemeenteleden en kerken te verketteren. Het was afscheiden, voor jezelf beginnen, die en die eruit schoppen - niet eens zozeer vanwege zonden maar vanwege minutieuze leerstellingen. En daar is heel veel schade mee aangericht. De leegloop van de kerken van de afgelopen honderd jaar is vooral te danken aan het feit dat wij ons de luxe meenden te kunnen veroorloven elkaar om pietluttigheden te verketteren. Daarmee zijn mensen die minder sterk in hun schoenen staan veronachtzaamd en die hebben van lieverlee de kerk maar verlaten. In bitterheid vaak.
Ook vandaag de dag zijn er nog steeds groepen en mensen die leerstellingen belangrijker vinden dan barmhartigheid en goede omgang met elkaar. Dat kan zelfs zover gaan dat er gezegd wordt: als je dit of dat niet gelooft op deze manier, dan ben je niet gered (ik zal geen namen noemen). Waaat? Waar in de bijbel staat dat God ons een examen af zal nemen om te testen of we wel in allerlei zaken de juiste leerpunten aanhangen? Ik denk eerder dat het tegenovergestelde belangrijk is, dat we als christenen in de kerk laten zien dat ONDANKS allerlei meningsverschillen we elkaar liefhebben als broeders en zusters. Natuurlijk mogen we daarbij de kern niet loslaten, dat wil zeggen: Jezus Christus en die gekruisigd¹. Maar over zoveel andere dingen valt zoveel te zeggen en lopen de meningen zo uiteen, dat het de christelijke kunst is om elkaar NIET te verketteren om het minste of geringste. Dat we elkaar liefhebben en door één deur kunnen blijven gaan, ook al zijn er bepaalde inzichten die niet hetzelfde zijn.

Jezus bidt niet voor niets om eenheid, wat de belangrijkste reden voor de wereld is om te accepteren dat Jezus door God gezonden was.

Johannes 17:20 En Ik bid niet alleen voor dezen, maar ook voor hen die door hun woord in Mij zullen geloven,
21 opdat zij allen één zullen zijn, zoals U, Vader, in Mij, en Ik in U, dat ook zij in Ons één zullen zijn, opdat de wereld zal geloven dat U Mij gezonden hebt.

Kort na Jezus’ tijd op aarde was het grootste dilemma of christenen uit de Romeinen en Grieken zich ook aan de Joodse wetten en voorschriften moesten houden. Lees Galaten 1 en 2 maar eens om te zien wat voor een heftige meningsverschillen daarover ontstonden. Maar (zie Handelingen 15) de vroege Kerk wist dit op te lossen en de eenheid te bewaren tussen Joodse en niet-Joodse christenen. Dat moet voor ons het voorbeeld zijn.

Dat gezegd hebbende, moeten mijn boeken zoals over Openbaring en nu recentelijk Daniël ook niet begrepen worden als de enige absolute waarheid, met de bedoeling om elke andersdenkende de toegang tot de hemel (of de kerk) te ontzeggen. Geloof je in Jezus? Dan herken en erken ik in jou mijn broer of zus. Prijs God. Laten we vervolgens eens samen kijken naar een aantal zaken, in dit geval over het boek Daniël, als dat je interesse heeft. Kan je er iets van opsteken? Fantastisch! Ben je het hartgrondig met me oneens? Dat spijt me dan enorm, maar je blijft mijn broer of zus. Ik zal jou niet veroordelen. Uiteindelijk zal alles duidelijk worden.

 

Zo, dat moest ik even kwijt.

 

 

 

Deze blog is een bewerking van wat ik in de inleiding in De Olifanten van Daniël geschreven heb. Hier kan je meer informatie over het boek vinden en het downloaden of bestellen.

---

¹             Zoals Paulus zegt in 1 Korinthe 2:2.