077 - Het ultieme aanbod op een Palestijnse staat dat (ook weer) geweigerd werd.

Hier volgt een opsomming van elke keer dat de Palestijnen een voorstel voor een tweestatenoplossing afgewezen hebben.

1. 1937: Peel-commissievoorstel
De Britse Peel-commissie stelde een verdeling van het Britse mandaatgebied Palestina voor in een Joodse en een Arabische staat. De Joodse staat zou ongeveer 20% van het gebied omvatten, voornamelijk in Galilea en langs de kust.
De Palestijnen betoogden dat ze geen koloniale opdeling van hun land hoefden te accepteren, vooral omdat ze de meerderheid van de bevolking vormden.

2. 1947: VN-verdelingsplan (Resolutie 181)
De VN stelde een tweestatenoplossing voor, waarbij Palestina werd verdeeld in een Joodse staat (56% van het gebied) en een Arabische staat (43%), met Jeruzalem onder internationaal bestuur. Dit ondanks dat de Joodse bevolking slechts ongeveer een derde van de totale bevolking uitmaakte.
De Palestijnen zagen het plan als een voortzetting van koloniale inmenging en vonden dat het hun rechten op zelfbeschikking negeerde. Ze betwistten de legitimiteit van de VN om hun land te verdelen.
Dit leidde tot de Arabisch-Israëlische oorlog van 1948 na de Israëlische onafhankelijkheidsverklaring.

3. 1978: Camp David-akkoorden
Tijdens de onderhandelingen tussen Israël en Egypte onder leiding van de VS werd een kader voorgesteld voor vrede, inclusief een beperkte autonomie voor de Palestijnen in de Westelijke Jordaanoever en Gaza. Dit werd echter geen volwaardige tweestatenoplossing genoemd, maar een overgangsregeling.
De PLO, onder leiding van Yasser Arafat, vond dat het voorstel te vaag was en hun aspiraties voor volledige soevereiniteit negeerde.

4. 2000: Camp David-top
Onder leiding van de Amerikaanse president Bill Clinton onderhandelden de Israëlische premier Ehud Barak en PLO-leider Yasser Arafat over een tweestatenoplossing. Israël bood naar verluidt ongeveer 91-94% van de Westelijke Jordaanoever en Gaza aan, met landruil voor geannexeerde nederzettingen en een gedeelde controle over Jeruzalem.
Arafat wees het voorstel af. De Palestijnen betoogden dat het voorstel hun soevereiniteit beperkte, met Israëlische controle over grenzen, luchtruim en waterbronnen, en dat het vluchtelingenprobleem negeerde. De Tweede Intifada brak uit. 

5. 2001: Taba-onderhandelingen
Als vervolg op Camp David vonden in Taba (Egypte) verdere onderhandelingen plaats. Israël bood naar verluidt 97% van de Westelijke Jordaanoever en Gaza, met meer concessies over Jeruzalem en een symbolische terugkeer van vluchtelingen.
De onderhandelingen waren veelbelovend, maar liepen vast. Beide partijen waren dichter bij een akkoord dan ooit, maar de Palestijnen vonden het voorstel nog steeds onvoldoende, vooral over de vluchtelingenkwestie en de precieze grenzen. De onderhandelingen werden afgebroken vanwege de Israëlische verkiezingen, waarbij Ariel Sharon werd gekozen, die tegen verdere concessies was.
Palestijnen stelden dat het voorstel nog steeds geen volledige soevereiniteit garandeerde en dat de onderhandelingen niet volledig waren afgerond. 

6. 2005: Terugtrekking uit Gaza
In 2005 besloot de Israëlische regering onder premier Ariel Sharon om unilateraal alle Israëlische nederzettingen (ongeveer 8.000 kolonisten) en militaire bases in de Gazastrook te evacueren. Dit werd bekend als het "Disengagement Plan". Hamas won de verkiezingen in 2006 en verdreef in 2007 Fatah (de dominante partij in de PA). Hamas had zelfbeschikking in Gaza, wat ze gebruikt hebben om er één grote ondergrondse militaire basis van te maken.

7. 2008: Olmert-voorstel
De Israëlische premier Ehud Olmert bood de Palestijnse president Mahmoud Abbas een plan aan dat 93-94% van de Westelijke Jordaanoever en Gaza omvatte, met landruil voor geannexeerde nederzettingen, een gedeelde controle over Jeruzalem en een beperkte terugkeer van vluchtelingen. Dit was een van de meest vergaande Israëlische voorstellen. 

Kaart van de meeste vergaande tweestatenoplossing die Abbas aangeboden was door Olmert
bron: screendump VPRO-documentaire, link hieronder

• Israël zou zich voor 95% terugtrekken.
• Voor de overige 5% zou land geruild worden.
• Het Arabische deel van Jeruzalem zou de hoofdstad van Palestina worden.
• De Oude Stad met zijn heilige plekken zou niet exclusief voor één van de partijen zijn. Het zou vallen onder een trust van vijf landen, Saudi-Arabië, Jordanië, Palestina, Israël en Amerika, en onder toezicht van de VN-Veiligheidsraad.
• Er zou een tunnel of brug komen om Gaza met de Westoever te verbinden.¹

Abbas wees het voorstel af.
Kort daarna werd Benjamin Netanyahu premier, die tegen een tweestatenoplossing was.

Conclusie
De reden waarom er altijd wel iets is, om de voorstellen af te wijzen, is ten diepste omdat de Palestijnen niet kunnen en willen accepteren dat Israël zich daar als staat bevindt. Het enige dat zij doen, is tot geweld komen. Van de rivier tot de zee moet Palestijns worden en de Joden moeten vertrekken. Daarom: zolang de Palestijnen de staat Israël niet erkennen, komt er geen tweestatenoplossing. 

Met onwillige honden is het moeilijk hazen vangen en als de enige taal die je spreekt die van geweld is, dan moet je niet verbaast zijn als je op een bepaald punt in je eigen taal toegesproken wordt.

076 - Korte geschiedenis van het land Israël/Palestina en het juridische recht van Israël op Samaria, Judea en Gaza.

Ik heb gemerkt dat de geschiedenis van het land Palestina-Israël lang niet altijd voor iedereen duidelijk is en dat zaken vaak verkeerde voorgesteld worden. Dus hierbij een door AI (Grok en chatgpt) geverifieerde samenvatting en bijbehorende kaartjes. Dit kan als basis dienen voor verdere discussie.

1400 BCE - 70 CE Het volk van Israël leefde in het land van Israël (variërend in grootte) met alleen de Babylonische ballingschap als kort intermezzo.

70 CE: De Tweede Tempel in Jeruzalem wordt verwoest door de Romeinen na de Joodse Opstand. Dit markeert het einde van Juda als natie en de overgang naar de Joodse diaspora.

132-135 CE: De Bar Kochba-opstand tegen Rome mislukt, wat leidt tot verdere verdrijving van Joden en hernoeming van Judea naar Syria Palaestina door keizer Hadrianus, bedoeld om de Joodse identiteit uit te wissen.

4e-7e eeuw: Het gebied staat onder Byzantijns bewind. Joodse gemeenschappen blijven bestaan, maar in kleinere aantallen.

Klik op de afbeelding om deze te vergroten

7e eeuw: Islamitische verovering door de Arabieren. Jeruzalem wordt een belangrijke stad in de islam. Joodse en christelijke gemeenschappen blijven onder islamitisch bestuur.

11e-13e eeuw: Kruistochten brengen tijdelijke christelijke heerschappij over delen van het gebied, gevolgd door herovering door moslims (Mamlukken).

1516-1917: Het gebied valt onder het Ottomaanse Rijk. Joodse gemeenschappen blijven, met beperkte immigratie van Joden (vooral sefardische Joden na de Spaanse Inquisitie; ook Asjkenazische Joden arriveerden, vooral in de 18e–19e eeuw).

Late 19e eeuw: Begin van de zionistische beweging, geleid door figuren als Theodor Herzl, die streeft naar een Joodse staat. Eerste golven van Joodse immigratie (Aliyah) naar Palestina.

1917: De Balfour-verklaring van het Verenigd Koninkrijk steunt de oprichting van een "nationaal tehuis" voor het Joodse volk in Palestina.

1923: Het Britse Mandaat Palestina, toegewezen door de Volkenbond in 1920, wordt administratief gesplitst. Transjordanië (ten oosten van de Jordaan) wordt een semi-autonoom emiraat onder Britse invloed voor Arabieren. Het gebied ten westen van de Jordaan (Cisjordanië, inclusief toekomstig Israël, Westelijke Jordaanoever en Gaza) blijft het eigenlijke Mandaat Palestina, waar de zionistische beweging een Joods nationaal tehuis nastreeft.

1929: Hebron-pogrom: Arabische rellen leiden tot de dood van 67 Joden en de evacuatie van de Joodse gemeenschap, waarmee een eeuwenlange Joodse aanwezigheid tijdelijk eindigt.

1920-1948: Toenemende Joodse immigratie, vooral na de Holocaust, en spanningen met de Arabische bevolking leiden regelmatig tot conflicten, wat voor de Britten uiteindelijk reden is om zich te ontrekken aan het geheel.

1946 Transjordanië wordt de onafhankelijke staat Jordanië.

1947: Op 29 november 1947 werd VN-Resolutie 181, ook bekend als het VN-verdelingsplan voor Palestina, aangenomen door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. De Joodse leiding steunde het plan, het werd verworpen door Arabische leiders. De VN heeft geen uitvoerende macht om de verdeling af te dwingen en de resolutie heeft geen zelfstandige juridische grond.

1948: Op 14 mei roept Israël zijn onafhankelijkheid uit, een dag nadat de Engelsen hun mandaat opgaven. In de onafhankelijkheidsverklaring van David Ben-Gurion (14 mei 1948) wordt de brede term "Eretz-Israel" gebruikt om het gehele gebied van het Britse Mandaat Palestina van 1923 aan te duiden.¹ Direct na de onafhankelijkheidsverklaring breekt de Arabisch-Israëlische Oorlog uit, waarbij buurlanden Israël aanvallen. Israël wint en verovert 78% van het mandaat, terwijl Jordanië en Egypte respectievelijk de Westelijke Jordaanoever en Gaza bezetten, die daar helemaal niets te zoeken hebben en er geen enkele aanspraak op kunnen maken. Massale vlucht en gedeeltelijke verdrijving van Palestijnen (Nakba) die zich in de door Egypte en Jordanië bezette gebieden vestigden.
De ongeveer 150.000 arabieren die in Israël bleven, zijn vreedzaam en democratisch opgenomen in de bevolking van Israël.

1967: Zesdaagse Oorlog: Israël voerde een preventieve aanval uit op Egypte, Jordanië en Syrië, nadat Nasser van Egypte troepen mobiliseerde in de Sinaï, de Straat van Tiran sloot voor Israëlische schepen en VN-vredestroepen verdreef. Syrië en Jordanië sloten militaire pacten met Egypte. Israël herovert de Westelijke Jordaanoever, Gazastrook, en neemt ook de Sinaï en Golanhoogten in. Jeruzalem wordt herenigd onder Israëlisch bestuur.

1973: Yom Kippur-oorlog: Egypte en Syrië vallen Israël aan. Na zware gevechten herstelt Israël de controle, gevolgd door wapenstilstanden.

1979: Vredesverdrag met Egypte (Camp David-akkoorden). Israël trekt zich terug uit Sinaï, eerste erkenning van Israël door een Arabisch land.

1993-1995: Oslo-akkoorden: Vredesonderhandelingen leiden tot oprichting van de Palestijnse Autoriteit met beperkt zelfbestuur. Hoop op tweestatenoplossing.

2005: Israël trekt zich eenzijdig terug uit de Gazastrook, evacueert nederzettingen. Hamas neemt Gaza over in 2007. Effectief is er nu een Palestijnse staat onder zelfbestuur in Gaza.

2023: Hamas-aanval op 7 oktober 2023 waarbij zo’n 1.200 mensen werden gedood en 250 gegijzeld. Gaza-oorlog ontstaat. Israël wordt van zeven kanten aangevallen: Gaza, Libanon, Syria, West Bank, Irak, Jemen, Iran.

Conclusies
Mijn conclusies zijn deze:

• De historische wortels van de Joden op het land gaan veel verder terug dan die van de arabieren. Er hebben altijd Joden gewoond. Als arabieren menen rechten te hebben, dan hebben Joden dat ook en nog veel meer.
• Het grootste deel van het land was niemandsland en woestenij (zie afbeelding bij 1945). Joden hebben het tot ontwikkeling gebracht.
• De VN-resolutie 181 is nooit geaccepteerd en heeft geen eigen juridische rechtsgeldigheid.
• De grenzen van de staat Israël waren bij oprichting die van het Britse mandaat over Cisjordanië welke de Britten opgaven.
• Egypte en Jordanië hebben illegaal delen daarvan ingenomen en bezet.
• In de oorlog van 1967 zijn ze het kwijtgeraakt en is het weer Israëlisch gebied geworden.
• Israël heeft op allerlei wijze geprobeerd land af te staan in ruil voor vrede zonder resultaat.
• Je kan alleen het recht op zelfbeschikking claimen, als je dat je directe naaste buren ook gunt.

De uiteindelijke conclusie is: met onwillige honden is het moeilijk hazen vangen en wie niet horen wil, moet dan maar voelen. Hoe onwenselijk en dramatisch dat ook is voor velen die niets aan deze omstandigheden kunnen doen. Israël heeft het recht op een eigen staat en dat kan je accepteren en er mee leven, of het bevechten en dan verliezen en dan moet je ook maar met dat verlies leven.

---

¹             Volgens het internationale juridische principe van uti possidetis juris, dat stelt dat een nieuwe staat bij onafhankelijkheid de administratieve grenzen van de voorgaande bestuurlijke entiteit erft. Zie bijvoorbeeld: https://blogs.timesofisrael.com/misconceptions-of-annexation-show-a-concerning-level-of-ignorance/